این سیستم در اواخر سال 1990  در ایالات متحده آمریکا  توسط دو نفر از متخصصین طب اورژانس به نام های ریچارد وارز و  داوید ایتل طراحی گردید.

این روش از تریاژ که جزء مدلهای تریاژ بیمارستانی و  یک مدل عدد محور می باشد،در برخی از کشورهای اروپایی و آمریکا استفاده می گردد.

هدف از تریاژ بیمارستانی در بخش اورژانس قراردان بیماران در یک مکان مناسب بالینی، در یک زمان مناسب جهت دریافت سطح مناسب از خدمات درمانی می باشد.

این روش که از روشهای تریاژ ثانویه می باشد، دارای چهار مرحله و یک سیستم عددمحور بوده که در آن 3 معیار GCS،  تنفس و فشارخون سیستولیک بیمار بررسی می گردد.

روش SAVE برای تشخیص بیمارانی است که بیشترین استفاده را از مراقبتهای موجود می برند. 

در مواردی که تعداد آسیب دیدگان و مجروحان زیاد بوده و امکان انتقال تمام آنها به مراکز درمانی یا بیمارستان وجود نداشته و ...

در این روش بر اساس قد و وزن نوزادان و کودکان، سه دستورالعمل برای این روش وجود دارد. در تریاژPTT نیز چهار رنگ قرمز، زرد، سبز و مشکی به ترتیب نشان دهنده طبقه اورژانسی،فوری،تأخیری و مرگ هستند. 

این روش در سال 1995 توسط دکتررومیگ(Romig) به عنوان ابزاری برای تریاژ کودکان زیر 8 سال طراحی گردید و در سال 2001 نیز بر مبنای اصول تریاژ START اصلاحاتی در آن صورت گرفت.

بین کودکان و بزرگسالان تفاوتهای فیزیولوژیک و آناتومیک مهم و قابل توجهی وجود دارد که باعث می شود به سیستمهای تریاژ کودکان نیاز داشته باشیم. 

 این روش از تریاژ مصدومین در 4 طبقه سبز، قرمز، زرد و سیاه قرار می گیرند. گروه سبز افرادی هستند که توانایی راه رفتن دارند بطور مثال افرادی که دارای کوفتگی و خراشیدگیهای خفیف، سوختگیهای جزئی و شکستگیهای کوچک هستند.