تریاژ استارت رایج ترین سیستم تریاژ مورد استفاده در ایالات متحده می باشد. این نظام در کانادا و قسمتهایی از استرالیا نیز استفاده می شود. این نظام در سال 1980 توسط سازمان آتش نشانیNewport beach و بیمارستان Hoag در کالیفرنیا به وجود آمد. در این سیستم تمامی مصدومین بزرگسال بالاتر از 8 سال بر اساس الگوریتم این سیستم در مدت 60 ثانیه و کمتر( ترجیحا 30 ثانیه) بررسی و ارزیابی می شوند. در این سیستم از معیارهای توانایی راه رفتن، تنفس، پرشدگی مویرگی، نبض رادیال و پیروی از دستورات استفاده می شود و با بررسی هر معیار به مصدوم یکی از برچسبهای قرمز، زرد، سبز و سیاه زده می شود. بدین صورت که مصدومین با توانایی راه رفتن برچسب سبز زده می شود سپس در بیمارانی که فاقد تنفس هستند راه هوایی باز شده و در صورت عدم تنفس برچسب سیاه زده می شود و در صورت برگشت تنفس، در گروه فوری با برچسب قرمز قرار خواهد گرفت. در مصدومین با تنفس در صورتی که تعداد تنفس بیشتر از 30 بار در دقیقه باشد، در گروه قرمز و در صورتی که تعداد تنفس کمتر از 30 بار در دقیقه باشد تعداد نبض و پرشدگی مویرگی کنترل می شود اگر مصدوم دارای نبض نباشد و یا پرشدگی مویرگی بیش از 2 ثانیه باشد در گروه قرمز و در غیر اینصورت معیار پیروی از دستورات کنترل می گردد، اگر از دستورات پیروی نکند در گروه فوری با برچسب قرمز و در صورت پیروی از دستورات در گروه زرد یا تأخیری قرار می گیرد(شکل شماره 1). لازم به ذکر است با توجه به اینکه معیار پرشدگی مویرگی در محیطهای تاریک در حوادث و بلایا و همچنین در محیطهای سرد انعکاس مناسبی از وضعیت گردش خون مصدوم نمی باشد، به همین خاطر در مدل اصلاح شده سیستم تریاژ یا MSTART ( شکل شماره2) این معیار حذف شده است. تنها اقدامات درمانی مجاز در این روش شامل بازکردن راه هوایی مصدوم و کنترل خونریزی با اعمال فشار مستقیم بر محل خونریزی می باشد.