تخلیه بیمارستان ها[1] به دلیل بلایای قریب الوقوع یا تاثیرگذار اتفاق نادری نیست. یک مقاله مروری نشان داد که طی سال های 1971 تا 1997، 275 مورد تخلیه بیمارستان در ایالات متحده وجود داشته است. همچنین از مناطق دیگری مانند ایتالیا، پاکستان، چین، اندونزی، کشورهای آمریکای جنوبی و بریتانیا نیز گزارش شده است که برخی از بیمارستان ها به دلیل زلزله، سیل، آتش سوزی و سایر بلایای طبیعی تخلیه شده اند.

تخلیه بیمارستان یک فرآیند پیچیده است که هدف آن حفظ سلامت و جان افراد آن است. در این شرایط، نه تنها بیمار، بلکه تجهیزات و اسناد مربوطه نیز باید تخلیه شوند، که می‌تواند منجر به فروپاشی عملکردی یک بیمارستان شود، از جمله بخش‌های حیاتی مانند ICU و اتاق‌های عمل، که معمولاً در هنگام بلایا تقاضای بیشتری دارند. تخلیه بیمارستان همچنین مشکلات روانی، مالی و اجتماعی را برای کل جامعه ایجاد می کند.

تخلیه بیمارستان ممکن است فوری یا با تأخیر، عمودی یا جانبی، جزئی یا کامل، قبل از رویداد (مثلاً به دلیل سونامی، طوفان یا سایر بلایای قریب الوقوع) یا پس از رویداد باشد. تصمیم برای تخلیه بیمارستان باید بر اساس معیارهای دقیق و فرآیند تصمیم گیری سریع باشد. تخلیه کل یک بیمارستان یک کار لجستیکی عظیم است که معمولاً به توانایی های خارجی نیاز دارد. اغلب نیاز به همکاری و مشارکت سازمان های دیگر مانند پلیس، آتش نشانی و EMS دارد. سازمان‌های پشتیبان ممکن است حمل‌ونقل، امکانات، تدارکات، تجهیزات و پرسنل را فراهم کنند. همه این خدمات باید دقیقاً سازماندهی شوند تا تخلیه به طور مؤثر و ایمن انجام شود.

ایجاد یک مکان استقرار مرحله مهمی از عملیات تخلیه است. بیماران از محل استقرار به مراکز مراقبت جایگزین منتقل خواهند شد. بیمارستان‌ها، کلینیک‌ها، هتل‌ها، مراکز پرستاری و سایر موارد می‌توانند محل‌های مراقبت جایگزین برای بیماران تخلیه‌شده باشند.

بیماران را می توان به سه گروه تقسیم کرد:

(1) بیماران سرپایی و خودکفا

(2) بیماران غیر سرپایی که نیاز به مراقبت و حمایت پزشکی دارند اما در وضعیت بحرانی یا ناپایدار نیستند

(3) بیمارانی که به خدمات پزشکی حیاتی و مستمر نیاز دارند یا کاملاً به فناوری وابسته هستند (به عنوان مثال، بیماران در ICU یا اتاق های ایزوله).

حفظ خدمات پزشکی مستمر به بیماران غیر سرپایی در طول فرآیند تخلیه ضروری است. با این حال، ممکن است غیرواقعی باشد که همه تجهیزات و روش‌ها را در حین تخلیه بیماران همراه داشته باشند، به‌ویژه اگر آسانسورها کار نمی‌کنند و بیماران باید توسط کارکنان در پله‌های بیمارستانی مرتفع منتقل شوند.

علاوه بر این، به دلایل اخلاقی، در صورت عدم امکان تخلیه برخی از بیماران، تریاژ در تخلیه ضروری است. مناطق و طبقات در معرض خطر باید ابتدا تخلیه شوند. با این حال، اگر خطر فوری برای بیمارستان وجود نداشته باشد، باید تخلیه از بالا به پایین در نظر گرفته شود. بسته به مسائل ایمنی از تجهیزات ویژه، پله ها و آسانسور برای تخلیه استفاده می شود.

برای آماده شدن برای تخلیه موفقیت آمیز در صورت آسیب شدید به بیمارستان، اولین گام انجام یک ارزیابی پیش از رویداد از زیرساخت، طرح و وضعیت جمعیتی بیمارستان است. مرحله دوم تخمین زمان مورد نیاز برای تخلیه بیمارستان، هم به محل استقرار و هم برای انتقال به مکان های مراقبت جایگزین است. خروجی بر اساس سناریوهای مختلف متفاوت خواهد بود. تعداد بیماران، راه‌های خروجی موجود، منابع و کارکنان موجود، شرایط ترافیکی و فاصله تا محل‌های تخلیه عواملی برای تعیین زمان مورد نیاز هستند. گام سوم برآورد منابع مورد نیاز برای تخلیه بیمارستان، هم به محل استقرار و هم برای انتقال به مکان های مراقبت جایگزین است. منابع (کارکنان، تجهیزات و وسایل نقلیه) هم برای حمل و نقل و هم برای ادامه خدمات پزشکی در محیط مناسب با در نظر گرفتن دما، وضعیت هوا، امنیت و ایمنی مورد نیاز است. ارسال اطلاعات کافی همراه با بیماران (به عنوان مثال، اطلاعات نام و سوابق، پرونده پزشکی، زمان ترخیص، تجهیزات ارسال شده با بیمار، و ملاحظات و اقدامات احتیاطی خاص، مانند نگهداری پلیس، سلامت روان، و مراقبت خودکشی) مهم است.

[1] Hospital Evacuation

منبع:

Djalali A, Ingrassia PL, Ragazzoni L. Chapter 6 - Role of Hospitals in a Disaster. In: Ciottone GR, editor. Ciottone's Disaster Medicine (Second Edition). Philadelphia: Elsevier; 2016. p. 31-9. https://doi.org/https://doi.org/10.1016/B978-0-323-28665-7.00006-6://doi.org/10.1016/B978-0-323-28665-7.00006-6

 کپی با ذکر منبع وبسایت جامع سلامت در حوادث و بلایا مجاز می باشد.